Zion - Bryce Canyon

Zondag 9 oktober
De wekker gaat mooi op tijd: zeven uur. Vandaag staat een stevige hike in Zion op de planning. Na te hebben ontbeten rijden we vanaf ons hotel in een half uurtje naar het park. Omdat we aardig op tijd zijn, hebben we een mooi parkeerplekje naast de toegang tot het park. Vanwege de drukte is het sinds een aantal jaren niet meer mogelijk om zelf de vallei in te rijden. Je parkeert je auto bij het begin en er rijden gratis shuttlebussen die je het park in brengen. Met de bus gaan we naar The Grotto, de halte die het begin van onze wandeling vormt. Hier stappen best veel mensen uit, vooral veel fanatiekelingen in complete outfit tot aan een drinkzak op de rug met een slangetje eraan. Dit, in combinatie met het indrukwekkende zicht op onze eindbestemming en de subtiele waarschuwing dat er sinds 2004 zes mensen zijn omgekomen doordat ze naar beneden zijn gevallen tijdens deze wandeling (en er jaarlijks gewonden vallen) geeft ons toch wel even wat spanning. We gaan ervoor en beginnen aan een van de mooiste wandelingen van Zion, maar ook een van de wandelingen die in de top 20 staat van de gevaarlijkste hikes ter wereld (daar kwamen we overigens pas de avond na de wandeling achter): de ruim 8 km lange wandeling naar Angels Landing.

Angels Landing is een rots in de vallei van Zion, die door een smalle richel met de wand van de vallei is verbonden. Die richel, de laatste 800 meter van de wandeling, duurt ongeveer net zo lang als de trip er naar toe. De naam is ontleend aan iemand die zo'n 100 jaar geleden een keer heeft gezegd dat die rots zo hoog ligt, dat alleen engelen erop kunnen landen. Hij torent dan ook zo'n 450 meter boven de vallei uit. Mooi tripje dus!

Na het opbeurende waarschuwingsbord over de gevaren van deze wandeling, beginnen we aan de hike. Het eerst stuk gaat vanuit de vallei nog niet heel steil omhoog. Toch voelen we hier al dat de beentjes weer even op gang moeten komen. Na een paar bochten zien we wat mensen langs het pad staan en horen we een vrouw zeggen 'there's some spider action going on'. De mensen lopen door en we zien een enorme spin: een tarantula. Voor ons voor het eerst dat we zo'n beest in de natuur tegen komen en Angela krijgt er de kriebels van. Later nog trouwens, als ze de foto's terug ziet..

We vervolgen onze weg omhoog en het pad wordt steeds steiler, de afgrond aan de zijkant wordt steeds dieper en het uitzicht steeds mooier. Het pad is gelukkig wel goed begaanbaar, grotendeels voorzien van beton. Waar we in de vallei zijn begonnen met een vest aan (het was een graad of 20), gaan deze tijdens de wandeling al snel uit. Het zonnetje staat lekker op het pad en het omhoog lopen maakt dat we het behoorlijk warm krijgen. Na een stuk omhoog lopen, komen we in een smalle canyon. Daar slingert het pad verder omhoog, alleen wel lekker dat dit nu even in de schaduw is. Het laatste stuk tot aan Scouts Lookout (het begin van de richel) bestaat uit 21 scherpe bochten en slingert steil omhoog. Boven aangekomen gaan we even zitten om bij te komen en wat te eten en te drinken. Ook hebben we hier al een erg mooi uitzicht en vinden we de hoogte al best een beetje spannend! Het langste deel zit erop: het spannendste deel moet nog beginnen.

Dan beginnen we vol goede moed aan de laatste etappe. Al vraagt Angela zich nog wel even af waarom ze dit in hemelsnaam doet.. De richel naar Angels Landing gaat omhoog, naar beneden en dan een laatste (lang) stuk omhoog. Het punt is alleen dat de richel slechts een meter of twee breed is, dat er geen pad is (klimmen en klauteren over rotsen met op bepaalde delen alleen een ketting om je aan vast te houden) en dat er aan weerszijden een afgrond van ongeveer 300-400 meter diep is. Poeh, daar moet je niet teveel maar beneden kijken, dan begint het echt te duizelen. Last but not least zijn er dan ook nog de andere wandelaars, vooral die in tegen gestelde richting lopen. Dit levert bijzonder boeiende passeertaferelen op. Samen weten we het dan uiteindelijk toch te flikken en staan we op Angels Landing! We zijn best een beetje trots op onszelf. Al kan Angela er nog niet echt van genieten, omdat we ook nog terug moeten uiteraard. Wel een geweldig uitzicht over de vallei van Zion!

Na even te hebben genoten, beginnen we aan de terugweg. Ook weer een spannend stuk, waarbij we continu geconcentreerd en gespannen zijn. Later merken we dat dit veel energie heeft gekost. De terugweg gaat gelukkig ook weer helemaal goed. Vanaf Scouts Lookout pakken we het pad naar beneden weer op en genieten we onderweg van de uitzichten. De hoogtes die we op de heenweg nog spannend vonden, doen ons nu vrij weinig meer na de ervaringen op de richel. We zijn vrij vlot weer beneden en pakken de bus naar de Zion Lodge om wat te drinken en wat fruit te scoren (en nog even na te genieten en bij te komen van de trip). Echt supergaaf, we hebben het gewoon geflikt samen!

We besluiten nog de bus te pakken naar de laatste stop, om daar de River Walk te doen. Een wandelingetje langs de rivier de canyon in. Ook erg mooi, om zo tussen die hoge rotswanden door te lopen. We merken wel dat we aardig moe zijn van de hike naar Angels Landing en vinden het dan ook fijn als we weer in de bus terug zitten. RJ heeft via een app op z'n telefoon bijgehouden hoeveel we hebben gelopen vandaag: 16,5 km. Moe komen we weer bij de auto aan. Heerlijk om onze wandelschoenen weer uit te doen! We rijden terug naar Hurricane, waar we een lekker diner scoren en daarna naar ons hotel gaan.

Maandag 10 oktober
Vandaag gaat de wekker gelukkig weer iets later. Gelijk begint de eerste uitdaging: het bed uitkomen. Overal spierpijn!
Na het ontbijt rijden we weer naar Zion. We gaan met de auto het park door om vervolgens door te rijden naar Bryce Canyon. Vanuit de auto zien we Zion van een hele andere kant, prachtig oranje gekleurde rotsen en bomen in geweldig mooie herfstkleuren. Natuurlijk stoppen we ook even om nog beter van het mooie uitzicht te kunnen genieten.

Als we nog geen kwartier het park uit zijn begint het landschap alweer helemaal te veranderen. We rijden over een rustige weg langs een hoop ranches door naar Bryce Canyon. Waar je hier nauwelijks op het overige verkeer hoeft te letten, des te meer moet je hier letten op overstekend wild. Hier waren we vooraf al voor gewaarschuwd en al snel zien we inderdaad dode herten, wasberen en stinkdieren langs, en soms ook midden op, de weg liggen. Gelukkig treffen we zelf geen levende dieren aan op de weg.

Na ongeveer 1,5 uur rijden (die RJ benut om nog even bij te slapen) komen we aan bij Red Canyon. Een gedeelte vlak voor Bryce Canyon met, de naam zegt het al, prachtig rode rotsen. In Bryce Canyon aangekomen rijden we allereerst naar de Lodge om voor morgenochtend een paardrijrit van twee uur door de Canyons te reserveren. Dit vonden we een goed, en minstens zo leuk alternatief voor een hike.

We rijden, met de enige radiozender die we kunnen ontvangen (echte countrymuziek, waardoor we al helemaal in de stemming komen) aan, naar het einde van het park, zo'n 29 km verderop, om bij het hoogste uitkijkpunt te beginnen. Een mooi en weids uitzicht over de typische rotsen van Bryce en de valleien en bergen die daarachter liggen. De rotsen in Bryce zien eruit als een soort grote, grillige pilaren. Ze hebben verschillende kleuren, waaronder zandkleurig, grijs en veel roodtinten. Op dit hoogste punt is het wel weer aardig fris, RJ doet zelfs z'n geliefde San Francisco muts weer op.

Na even te hebben rondgekeken rijden we de weg weer terug naar het begin van het park. Onderweg stoppen we bij verschillende uitzichtpunten, waaronder een uitzicht op een 'Natural Bridge'. Een grote getoogde rots. Verder stoppen we onder andere nog bij Bryce Point, een uitzichtpunt waarbij je erg mooi zicht hebt op het deel van Bryce waar de meeste rotsformaties staan (het amfitheater). We kijken er naar uit om morgenochtend in de vallei tussen die rotsen door te gaan. Wordt weer vervolgd!