Bryce Canyon, Page en Grand Canyon

Dinsdag 11 oktober
Vannacht hebben we in een super leuke houten cabin in Hatch, ongeveer een half uurtje vanaf Bryce Canyon, overnacht. De cabin is modern en knus ingericht. Weer eens wat anders dan alle basic loges die we tot nu toe steeds hebben gehad. Het enige nadeel, het was vannacht best wel heel koud!

We vertrekken vanochtend alweer vroeg richting Bryce Canyon, we hebben namelijk een paardrijrit op de planning staan! Met slechts een paar graden boven 0 stappen we in de Dodge. Gister hebben we bij de Walmart allebei een cowboyblouse gescoord, zodat het plaatje tijdens de rit helemaal klopt.. ;) Angela vindt het alleen echt veel te koud dus er gaat toch een vest overheen.
Aangekomen bij de horse trail proberen we alvast vriendjes te worden met de paarden/muildieren. RJ denkt in ieder geval dat ie al wel een mattie heeft gevonden.

De "hoofdcowboy" begint met het één voor één toewijzen van de paarden. RJ krijgt Tinman toegewezen en Angela Peanut. En wat blijkt.. Peanut was de mattie van RJ! We worden op de paarden geholpen en er volgt een hele korte instructie van hoe het paard te "besturen". Oké, wij hebben allebei dus nog nooit paard gereden hé?

In een groepje van 10 beginnen we aan de rit, de cowboy voorop en wij sluiten de rij. Al snel komt er een afdaling waarvoor we wel een instructie krijgen maar omdat wij achteraan rijden krijgen we die niet echt mee. Wel horen we het belangrijkste: niet in paniek raken. We merken wel dat dat een vrouw in de groep voor ons niet lukt, die gilt alleen maar dat ze NU van dat paard af moet. Dat belooft wat ;)

Aan het begin is het even wennen maar we hebben al snel de smaak te pakken. We dalen steeds verder af de Canyon in en de uitzichten zijn echt prachtig. Tinman blijkt al snel erg eigenwijs (de cowboy die toewees had er dus wel oog voor, een goeie match met RJ). Hij neemt continue net even een ander deel van het pad dan de rest (en dan bij voorkeur vlak langs de rand van een afgrond), als we even stil staan omdat de cowboy iets verteld over de omgeving gaat ie op zoek naar een plekje om iets te eten of hij is zo ongeduldig dat ie de andere paarden voorbij wil. RJ mag af en toe dus flink aan het werk en het levert best hilarische momenten op. Peanut daarentegen is erg lief, behalve dat ie z'n voorganger af en toe in z'n bil bijt (waardoor die meneer ook z'n paard rustig moet zien te houden) en last but not least.. hij gisteravond waarschijnlijk bruine bonen heeft gegeten. De winden die hij laat zijn onnavolgbaar! Arme Tinman en RJ ;)
Na een rit van ongeveer 1,5 uur komen we weer terug bij de manege. Ondanks dat de rit super leuk en mooi was zijn we ook blij dat we weer van de dieren af mogen, we hebben geen rug, kont en benen meer over.

Na een lunch bij de Subway pakken we de auto richting Page. Een rit van ongeveer 2 uur. Voor Angela een mooi moment om nog even bij te slapen. In Page aangekomen stoppen we bij een viewpoint over Lake Powell. We hebben goed zicht over het ontzettend grote meer tussen de rotsen. Een klein stukje verderop stoppen we bij Glenn Canyon Dam, een grote stuwdam.

Rond drie uur komen we aan bij onze Lodge waar we twee nachten zullen blijven. We hadden eigenlijk gepland om na het inchecken nog naar de Horseshoe Band te gaan, maar we zijn allebei behoorlijk moe en lichtelijk oververhit dus als we het zwembad zien is de keuze snel gemaakt. Bij het zwembad aangekomen blijkt het water alleen zo steenkoud te zijn dat zwemmen hem echt niet gaat worden. Toch genieten we van een relaxt einde van de middag. 's Avonds draaien we nog een wasje en eten we bij een heel leuk Mexicaans familierestaurantje.

Woensdag 12 oktober
We beginnen de ochtend met een tour door de Lower Antelope Canyon. Deze Slot Canyon is gevormd door water en wind, dat zich een weg heeft gebaand door zandsteen. De canyon is ongeveer 400 meter lang en gemiddeld zo'n 30 meter diep. Doordat de canyon vrij smal is en de wanden allerlei grillige vormen hebben, ziet het er heel bijzonder uit. De canyon ligt in Navajo Nation, dus we moeten eerst een fee betalen aan de Navajo's om de canyon te kunnen bezoeken. Daarna gaan we op pad met onze gids: Sitting Buffalo. Voordat we afdalen in de canyon verteld hij dat acteur Hugh Jackman vandaag ook te gast is en een rondleiding krijgt door de canyon (Wolverine in de X-men films). We dalen af via een paar stalen ladders en op de bodem van de canyon staan we in een bijzondere wereld. Er is geen direct zonlicht en de grillige wanden met allerlei texturen door water en wind geven een surrealistisch beeld. Sitting Buffalo legt ook uit hoe je je camera het beste kunt instellen en wijst fotogenieke plekken aan. Het enige nadeel is dat het erg druk is en we in een bijna onafgebroken treintje door de canyon lopen en vaak moeten wachten. Dat is toch wel een beetje jammer.. Desondanks een mooie ervaring! En een paar mooie foto's :)

Na ons bezoek aan Antelope Canyon stappen we in de auto voor een retourtje Monument Valley. Dit is vanaf Page in totaal (heen en terug) circa vier uur rijden. Zodra we aankomen aan de rand van de Valley, is RJ in eerste instantie wat teleurgesteld dat we hier zo'n stuk voor hebben gereden. Het oogt wat klein vanaf een afstandje. Dit blijkt wat te snel geoordeeld, want zodra we onze fee hebben betaald aan de dienstdoende Navajo's (ook dit is Navajo Nation) en de vallei inrijden blijkt het toch een spectaculair gezicht. Vanaf het Visitor Centre hebben we al een mooi uitzicht, maar we besluiten om ook de Valley Drive te doen. Dit is een 17 mile lange dirtroad door de vallei en tussen de 'buttes', de rotsformaties, door. Met recht een dirtroad: wat een hobbelige, slechte weg. Soms met gaten waar ze in Nederland een brug over zouden aanleggen. Alleen wel echt de moeite waard, super mooi om tussen de buttes door te rijden en op verschillende viewpoints te stoppen en te genieten van deze bijzondere natuur. Dat is toch wel een terugkerend thema tijdens onze reis: wat een afwisselende natuur en wat een bijzondere landschappen. Heel mooi en indrukwekkend. Angela loodst de Dodge vakkundig over de dirtroad en terug gekomen bij het Visitor Centre genieten we nog even van de bijna ondergaande zon, de vallei en de mooie lucht. Daarna stappen we in de auto terug richting Page. Onderweg scoren we nog een voedzame maaltijd bij de McDonalds en daarna rijden we in het donker terug naar ons hotel voor een goede nacht slaap.

Donderdag 13 oktober
Vanochtend bezoeken we alsnog de Horseshoe Bend. Na een korte (maar vrij warme) wandeling vanaf de parkeerplaats komen we uit bij het viewpoint. De Horshoe Bend is een hoefijzervormige bocht in de Colorado rivier. De rivier maakt hier een bocht van ongeveer 270 graden en ligt ongeveer 300 meter diep. Fors afstapje dus, we blijven dus wel een beetje uit de buurt van de rand van het uitzichtpunt. Er staan ook geen hekjes.. Bijzonder om te zien hoe idioot dicht sommige mensen op de rand gaan staan voor de 'perfecte' foto. Zeker gezien de waarschuwing dat het soms solide kan lijken waar je op staat, maar dat dit een rots kan zijn die van onderen al helemaal is uitgesleten. Maar goed, het gaat allemaal goed gelukkig en we genieten van het uitzicht en de rivier diep onder ons. Daarna lopen we (grotendeels bergopwaarts) weer terug naar de auto en stappen we in richting de Grand Canyon.

Na ongeveer twee uur rijden komen we aan bij de ingang van Grand Canyon National Park. We krijgen een kaart mee en rijden naar het eerste viewpoint. We begrijpen wel waar dat 'Grand' in de naam vandaan komt.. Allemachtig, wat een enorme kloof. Ontzettend groots, breed, lang en diep en allerlei side-canyons. Een paar feitjes: de canyon is 446 km lang en gemiddeld zo'n 1,6 km diep. Beneden slingert de Colorado rivier door de canyon, die zo'n 90 meter breed is. Wederom een indrukwekkend gezicht. We rijden verder door langs verschillende viewpoints, waarvan de Grand View een hele mooie is, laten de omgeving op ons inwerken en schieten ondertussen een aantal mooie plaatjes. We kijken ontzettend uit naar morgen, wanneer we een helikoptervlucht gaan maken door de Grand Canyon! Lijkt ons erg spectaculair. Uiteindelijk rijden we naar ons hotel in Williams, ongeveer een uur rijden.

Richting Williams zien we in de verte een grote rookpluim die steeds groter wordt naar mate we dichterbij komen. We vragen ons af of er misschien een bosbrand in de buurt van Williams is. Bij ons hotel aangekomen blijkt de brand een heuvel verderop te zijn: het is een 'gecontroleerde' brand. Dit doet men om droge en vatbare stukken bewust te verbranden, om te voorkomen dat deze volgend jaar zomer onbewust in brand vliegen. Gerustgesteld checken we in en gaan een hapje eten bij een Grease-achtig BBQ-restaurantje. Williams ligt aan de Route 66 en dat willen ze hier weten ook. Grappig plaatsje (beetje over de top) met vooral hotels/motels, restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Na prima (en veel) te hebben gegeten, zoeken we ons bed weer op. Morgen de lucht in! Goodnight!